bəni

<ər.> Övlad, oğullar. Bəni-adəm – insan, adam. Mən bəni-adəm üçün görməmişəm səcdə ola. S. Ə. Ş.. Bəni-insan – bax bəni-adəm. Bir tərəf qurd edibdi bağrımı qan; Bir tərəfdən də xud bəni-insan. S. Ə. Ş.. Bəni-növi-bəşər – bax bəniadəm. Lakin çifayda bəni-növi-bəşər heç vəqtdə yaxşı günə dözməz. M. F. A.. // Bəzi qəbilə və xanədan adlarında işlənilir; məs.: bəni-İsrail (İsrail oğulları), bəniHaşim (Haşimilər).